|
Το
θέμα λοιπόν που θέτουν τον τελευταίο καιρό
πολλοί διανοούμενοι και έγκυροι πολιτικοί
αναλυτές, είναι αυτό του κατά πόσον τον ρόλο
αυτόν μπορεί να παίξει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, σε
συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ και τις λοιπές
κεντροαριστερές δυνάμεις. Προφανώς δε, η
απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ,
αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί όσο και αν δεν το
λέει ξεκάθαρα η κυρία Φώφη Γεννηματά.
Παράλληλα όλα δείχνουν ότι η πρόεδρος του
Κινήματος Αλλαγής, θα προχωρήσει και σε
περαιτέρω απομακρύνσεις εκσυγχρονιστών του
παλαιού ΠΑΣΟΚ, γεγονός που σε τελική φάση θα
οδηγήσει και στον εσυριζαισμο του κόμματος της
και της μετατροπής της σε ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Το
κατά πόσον αυτό αποτελεί σοσιαλδημοκρατική
προοπτική και ανανέωση για την Ελλάδα, το
περιέγραφε πριν λίγο καιρό ο καθηγητής Πολιτικής
Φιλοσοφίας Περικλής Βαλλιάνος, με άρθρο του στο
Βήμα της Κυριακής, όπου μεταξύ άλλων τόνιζε: «…η
σπουδή με την οποία στελέχη της πάλαι ποτέ
ανανεωτικής αριστεράς και του σημιτικού
εκσυγχρονισμού έρχονται να κηρύξουν ως
τετελεσμένο. γεγονός την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε
κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, είναι
απωθητική και επιτρέπει σε όποιον θέλει να
βγάλει κακόβουλα συμπεράσματα…».
«…Δέχομαι
εκ προοιμίου ότι «…όλοι το καλό της πατρίδας,
της κοινωνίας, της ανθρωπότητας και του πλανήτη
επιθυμούμε. Αλλά οι προθέσεις δεν έχουν καμιά
σημασία. Σημασία έχει ποιο πολιτικό σχέδιο
υπηρετεί κανείς. Και αυτή την στιγμή η ένταξη,
είναι ανιδιοτελής είτε υστερόβουλη, στο σχέδιο
της ομάδας Τσίπρα συνιστά καταπάτηση των
ιδανικών της δημοκρατικής αριστεράς…».
«…Πώς
είναι δυνατόν να συμπορευθείτε…», γράφει ο
καθηγητής «…με αυτούς που μας αποκαλούσαν Πινοσέ,
ψευτο-Έλληνες, μερκελιστές και γερμανοτσολιάδες.
Αυτοί δήλωναν ότι στόχος τους ως κυβέρνηση ήταν
η εξόντωση των “μενουμευρωπαίηδων”. Και η
βιαιότητα αυτή ακόμα εκπορεύεται αμείωτη. Από το
πρωθυπουργικό γραφείο τύπου, τα περιβόητα
υπόγεια του Μαξίμου, το δημοσιογραφικό όργανο
του κόμματός τους, τον υπόλοιπο ξεδιάντροπο
νέο-αυριανισμό και ασφαλώς την ΕΡΤ που (όπως και
οι δικοί τους παραδέχονται) έχει καταντήσει
ισάξια της ΥΕΝΕΔ…».
«…Για
όλα αυτά δεν έχει υπάρξει ούτε ένα (υποκριτικό
έστω) νιαούρισμα μεταμέλειας εκ μέρους τους. Με
τα βαριά κανόνια της κυβερνητικής αισχρολογίας
να συνεχίζουν να εκτοξεύουν το μίσος τους
καθημερινά, Αλλά εμείς που βρεθήκαμε “από την
λάθος μεριά των μολότοφ” της εμφυλιοπολεμικής
τους υστερίας οφείλουμε, λένε, σήμερα να
στρέψουμε και την άλλη παρειά. Κι αυτό για να
εγκαθιδρυθεί η φωτισμένη απολυταρχία κάποιου
νεόκοπου εθνικού σωτήρα…», αναφέρει ο
αρθρογράφος και με τον τρόπο του θέτει ένα
σοβαρό θέμα ηθικής τάξεως. Πάει όμως και πιο
μακριά, για όσους θέλουν να καταλάβουν την
πραγματικότητα.
«…Στην αντιπολίτευση», προσθέτει «…εξέθρεψαν και
ενθάρρυναν κάθε μορφής αντικοινοβουλευτική
εκτροπή με αποκορύφωμα τον Δεκέμβρη του2008, την
ίδια στιγμή που στα πανεπιστήμια απέτρεπαν, πάλι
με βίαια μέσα, την προσπάθεια για κάποια
στοιχειώδη μεταρρύθμιση την οποία μάλιστα
στήριζε μια συντριπτική κοινοβουλευτική,
πλειοψηφία. Ως κυβέρνηση επιτέθηκαν στον πυρήνα
της συνταγματικής τάξης, καταδολιεύοντας με τους
εγκάθετούς τους την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης
και απεργαζόμενοι την καθυπόταξη του τύπου. Μόνο
την τελευταία στιγμή δείλιασαν από το να
καταστρέψουν ολοσχερώς τη χώρα βγαίνοντας από το
Ευρώ.
Στην οικονομία φόρτωσαν νέα αβάσταχτα βάρη στην
πλάτη του λαού με το δικό τους αχρείαστο
μνημόνιο, έκλεισαν και αποσάθρωσαν τις τράπεζες
μηδενίζοντας τα δισεκατομμύρια που άρπαξαν από
τις τσέπες μας, χρεωκόπησαν την ΔΕΗ (!) και
έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην
πραγματοποιηθούν οι μεγάλες επενδύσεις….
Και
την στιγμή που μιλάμε σχεδιάζουν την παραμονή
τους στην εξουσία περιμαζεύοντας ό,τι τo
ανυπόληπτο και προσβλητικά γελοίο κυκλοφορεί στο
πολιτικά πεζοδρόμιο, εξευτελίζοντας την
κοινοβουλευτική διαδικασία» προσπαθώντας να
“κλείσουν στη φυλακή” την αντιπολίτευση και
εξαγοράζοντας ψήφους με φιλοδωρήματα (αυτά που
οι ίδιοι παλιότερα ονόμαζαν “κουλούρια”). Ούτε
για όλα αυτά έχει υπάρξει η παραμικρή
αυτοκριτική εκ μέρους τους. Υπερηφανεύονται
αντίθετα και τα θεωρούν “ατού” τους….».
Με
άλλα λόγια, ο Περικλής Βαλλιάνος φέρνει στο
προσκήνιο το θέμα του πολιτικού αμοραλισμού –καιροσκοπισμού
και υπονοεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία
με ανθρώπους εξουσιολάγνους που ποδοπατούν αρχές
και αξίες.
Ανθρώπους που χωρίς αιδώ επιχειρούν σήμερα μια
συνταγματική εκτροπή, εξευτελίζοντας τη
Δικαιοσύνη και διακυβεύοντας τους δημοκρατικούς
μας θεσμούς. Απομακρύνοντας τον Ευάγγελο
Βενιζέλο η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ συνειδητοποιεί σε
ποιον ολισθηρό δρόμο μπαίνει?
Αθ. Χ.
Παπανδρόπουλος – European Business Review
|
